Vaak hoor en lees ik dat het lijkt of een autistische partner niet luistert naar wat de andere partner te vertellen heeft. Of dat het hem of haar niets lijkt te interesseren wat je als partner vertelt. Mede door mijn eigen issues leerde ik steeds meer van het autisme van mijn man begrijpen. Graag vertel ik mijn persoonlijke verhaal en hoop hiermee een inkijkje te geven in hoe het er in een hoofd wat langdurig niet ontspannen is ongeveer aan toe kan gaan.

Zijn brein werkt anders dan het mijne, net als dat door een lichamelijke beperking zijn benen anders werken dan de mijne. Ik denk anders en ik loop anders. Dat hij anders liep had ik al vlot door toen we elkaar in 1986 leerden kennen, dat hij anders dacht viel in het begin minder op. Later wel, naarmate we samen verder kwamen. Maar ach, de bijzondere kijk die hij soms op dingen had, maakte hem ook tot wie hij was. Geen idee dat het 20 jaar later een naam zou krijgen. Autisme.

Vaker schreef ik hierover. Ze. Je ziet op zoveel plekken op internet beweringen die echt niet voor iedereen met autisme opgaan. Zoals deze:

Deze blog schrijf ik als trotse moeder van een zoon met autisme.

Trek jij snel een conclusie over je autistische partner? Of probeer je (samen) te kijken naar wat achter bepaald gedrag of bepaalde woorden schuilgaat? 

Deze blog schrijf ik als partner van m’n man met autisme, maar de stoplichtmethode kan ook bij kinderen worden gebruikt of bij mensen die vanwege iets anders problemen met prikkelverwerking hebben.

Ik zie regelmatig de term licht autistisch voorbijkomen op internet, maar ik vraag me af of dat werkelijk bestaat. Kan het brein maar een beetje autistisch zijn? Of is het zo dat als een partner of kind voor een ander een beetje of licht autistisch lijkt, dat er dan veel te veel gemaskeerd wordt? Op de tenen wordt gelopen om in het beeld van ‘geaccepteerd’ te passen? Dat stuit in de buitenwereld op de minste problemen, dus ik snap wel dat dat dan een optie is. Een onbewust gekozen optie wellicht…

Met een ZE worden zoveel welwillende partners verschrikkelijk tekortgedaan.

Nog steeds schrik ik ervan als ik dat advies tegenkom. Is het hebben van een partner met autisme zo vreselijk? Zo vreselijk om zonder blikken of blozen Run! te roepen? Kun je dat überhaupt zomaar roepen zonder mensen echt te kennen? Vaak slechts gebaseerd op een paar alinea's op internet en gehoord vanuit 1 kant? Kan dat? Mag dat? Het gebeurt, dus het kan, maar of het heel wenselijk is...

Het autisme van je partner en de gevolgen voor de relatie accepteren, dat lukt niet zomaar. Waar ik ooit dacht dat ik het volledig aanvaard had, bleek dat maar een schijntje te zijn van wat er de jaren daarna nog aan begrip en acceptatie volgde. En zelfs nu, elkaar 37 jaar kennend en 17 jaar wetend van z’n autisme, zelfs nu leer ik nog bij. Over mezelf, over m’n man, over onze wisselwerking, over autisme.

Vind jij dat je altijd sterk moet zijn en dat je de wereld op je schouders moeten kunnen dragen? Dan ga je waarschijnlijk regelmatig over je eigen grenzen heen. Als je constant in de zorg- of overleefmodus staat en je niet naar je eigen lichaam luistert, dan komt vroeg of laat het moment dat het niet meer lukt. Het moment dat je instort, samen met al je goede bedoelingen…

Jaren geleden zag ik op tv een programma over relaties. 4 Koppels die waren vastgelopen volgden samen relatietherapie. Dat deden ze niet met de eigen partner, maar er werd samen met de partner van een ander koppel een tijdelijk nieuw koppel gevormd. Partnerruil met een psychologisch doel. Bij de tijdelijke nieuwe partner botsten de deelnemers voornamelijk op zichzelf en op gevolgen van eigen gedrag. Ze liepen tegen eenzelfde soort problemen aan. De tijdelijke partner, waarmee echt samengewoond werd, hield onbewust een spiegel voor.