Dat autisme in de relatie soms best lastig kan zijn, is voor mijn man en mij nog voorzichtig uitgedrukt. Vaak is het zelfs erg ingewikkeld. Voor hem, voor mij, voor ons, voor ons gezin, onze omgeving, voor alles. Zijn autisme zit in alles verweven en is niet met een knip van de vingers uitgezet. Zelfs niet tijdelijk. Het is er altijd, want zijn brein is en blijft autistisch, daar moeten we samen altijd rekening mee houden.

Mijn man kreeg in 2006 de diagnose autisme. Goede hulp vinden is erg lastig en de wachtlijsten in de GGZ zijn mega, maar toen we bijna kopje onder gingen, werden er gelukkig wel verschillende lijntjes opgestart. Daar was helaas eerst diepe crisis voor nodig…

In deze blog vertel ik het verhaal van mijn man. Het bevat medische info over hem, dus ik heb hem dit uiteraard van tevoren laten lezen. Hij staat er volledig achter dat ik dit deel. Dit is een PERSOONLIJKE ervaring en het zegt niets over wat de invloed van autisme, hoofdpijn, migraine, medicatie of zelfs het eten van mandarijntjes op iemand anders kan zijn. Mandarijntjes? Ja, je leest het goed 🙂

Ik schrijf dit als partner van mijn man met autisme, maar ik denk dat veel van deze punten ook voor de partner met autisme opgaan. Het autisme en de impact ervan op ons huwelijk trekt een wissel op ons beiden. Het is belangrijk om onze energie niet onnodig te laten wegvloeien. Ik heb een aantal dingen die ik leerde toepassen op een rijtje gezet.

Vaak hoor en lees ik dat het lijkt of een autistische partner niet luistert naar wat de andere partner te vertellen heeft. Of dat het hem of haar niets lijkt te interesseren wat je als partner vertelt. Mede door mijn eigen issues leerde ik steeds meer van het autisme van mijn man begrijpen. Graag vertel ik mijn persoonlijke verhaal en hoop hiermee een inkijkje te geven in hoe het er in een hoofd wat langdurig niet ontspannen is ongeveer aan toe kan gaan.

Zijn brein werkt anders dan het mijne, net als dat door een lichamelijke beperking zijn benen anders werken dan de mijne. Ik denk anders en ik loop anders. Dat hij anders liep had ik al vlot door toen we elkaar in 1986 leerden kennen, dat hij anders dacht viel in het begin minder op. Later wel, naarmate we samen verder kwamen. Maar ach, de bijzondere kijk die hij soms op dingen had, maakte hem ook tot wie hij was. Geen idee dat het 20 jaar later een naam zou krijgen. Autisme.

Vaker schreef ik hierover. Ze. Je ziet op zoveel plekken op internet beweringen die echt niet voor iedereen met autisme opgaan. Zoals deze:

Deze blog schrijf ik als trotse moeder van een zoon met autisme.

Trek jij snel een conclusie over je autistische partner? Of probeer je (samen) te kijken naar wat achter bepaald gedrag of bepaalde woorden schuilgaat? 

Deze blog schrijf ik als partner van m’n man met autisme, maar de stoplichtmethode kan ook bij kinderen worden gebruikt of bij mensen die vanwege iets anders problemen met prikkelverwerking hebben.

Ik zie regelmatig de term licht autistisch voorbijkomen op internet, maar ik vraag me af of dat werkelijk bestaat. Kan het brein maar een beetje autistisch zijn? Of is het zo dat als een partner of kind voor een ander een beetje of licht autistisch lijkt, dat er dan veel te veel gemaskeerd wordt? Op de tenen wordt gelopen om in het beeld van ‘geaccepteerd’ te passen? Dat stuit in de buitenwereld op de minste problemen, dus ik snap wel dat dat dan een optie is. Een onbewust gekozen optie wellicht…

Met een ZE worden zoveel welwillende partners verschrikkelijk tekortgedaan.