Soms kom ik het advies tegen dat je met een partner met autisme maar geen kinderen moet proberen te krijgen. Ik vind het vreselijk als ik dat zo kort door de bocht zie staan op internet. Niet alleen op internet, ook in het dagelijks leven krijgen mensen dit te horen. Waar ligt een grens en wanneer is het dan wel verantwoord? Ik vraag het me werkelijk af…

De meeste mensen willen het autisme van een ander best proberen te begrijpen en het accepteren. Tot op bepaalde hoogte. Tot datzelfde autisme zich tegen hen keert of mensen hinder van het autisme van die ander hebben. Begrip en acceptatie blijken dan vaak toch niet zo vanzelfsprekend, terwijl juist dan begrip zo hard nodig is. Zo hard nodig is om de persoon met autisme te accepteren, mét zijn of haar autisme. Te begrijpen waarom juist dan dat gebeurt.

Toen man en zoon hun diagnoses kregen, heb ik jaren gezocht naar erkenning in mijn omgeving. Zoeken naar begrip voor de dingen die ze zeiden of deden, of juist niet zeiden en niet deden. Begrip voor keuzes die we maakten. Begrip ook voor mij, als partner en moeder van man en kind die worstelden met het leven. Begrip voor autisme in z’n algemeenheid. Kortom begrip voor onze ingewikkelde gezinssituatie.