Mijn man kreeg in 2006 de diagnose autisme. Goede hulp vinden is erg lastig en de wachtlijsten in de GGZ zijn mega, maar toen we bijna kopje onder gingen, werden er gelukkig wel verschillende lijntjes opgestart. Daar was helaas eerst diepe crisis voor nodig…

Het autisme van je partner en de gevolgen voor de relatie accepteren, dat lukt niet zomaar. Waar ik ooit dacht dat ik het volledig aanvaard had, bleek dat maar een schijntje te zijn van wat er de jaren daarna nog aan begrip en acceptatie volgde. En zelfs nu, elkaar 37 jaar kennend en 17 jaar wetend van z’n autisme, zelfs nu leer ik nog bij. Over mezelf, over m’n man, over onze wisselwerking, over autisme.

Als een hulpverlener, mét kennis van autisme, zegt: “Ik zie je ogen steeds opflikkeren, ik ben heel benieuwd om te gaan ontdekken hoe de radertjes bij jóu werken”, dan heb ik er alle vertrouwen in.

Al jaren lees ik mee op verschillende online platforms rondom autisme, en al jaren kom ik tegen dat soms wel erg snel gezegd wordt dat je beter kunt scheiden als je partner autisme heeft. Als iemand tips vraagt of vertelt dat het wat lastig gaat, dan is de eerste reactie helaas vaak “Het verandert nooit, dit probleem blijft”, soms zelfs dus gevolgd door “Kies voor jezelf en vertrek”. Mensen reageren vanuit hun eigen ervaring en pijn, dat kan ik nog wel begrijpen. Hoewel je er natuurlijk nooit van uit kunt gaan dat wat voor jou geldt ook voor een ander geldt. We zijn tenslotte allemaal unieke personen, of je nou autisme hebt of niet.

Deze blog is het vervolg op 2 eerdere blogs die ik deelde. De eerste 'Ik diende een klacht in tegen de 'arrogante' handelswijze van een hulpverlener en zijn team'. De tweede blog is 'Waar kun je als volwassene met autisme en een duidelijke hulpvraag terecht?' Beiden zijn op deze site te lezen.

Wat hieraan vooraf ging, kun je lezen in de vorige blog 'Ik diende een klacht in tegen de 'arrogante' handelswijze van een hulpverlener en zijn team'. Die klacht was tegen een psychiater van een GGZ-instelling.

Eind vorig jaar ging de deur in de hulpverlening dicht. Er werden geen mogelijkheden meer gezien om ons verder te ondersteunen. Heel erg jammer, want zelf hadden we het gevoel op de juiste plaats te zitten. Wel zouden we nog de tijd krijgen om alles netjes en op een goede manier af te ronden. Daarna zou het dossier gesloten worden. Helaas konden we niet anders dan dit accepteren.