Zo’n beetje maandelijks organiseer ik een meeting. De ene maand is dat voor partners van iemand met autisme, de andere maand voor koppels. Tijdens afgelopen koppelmeeting werden zoals altijd mooie gesprekken gevoerd en veel ervaringen gedeeld. Eén gesprek zette me extra aan het denken.

In deze blog vertel ik als partner van mijn man met autisme over wat een meltdown met mij doet en over wat ik op zo’n moment bij hem zie gebeuren. Het is voor hem zelf het zwaarst, dat zie ik en dat weet ik, ik wil dan ook zeker niet de indruk wekken dat ik het moeilijker heb dan hij. Ik schrijf over wat het met mij, met hem en met ons samen doet, maar alles wel met een belangrijke kanttekening. Dit is mijn/ons eigen ervaringsverhaal en ik wil hiermee niets invullen voor andere mensen met autisme of voor andere partners.

Autisme en hoofdpijn, is er een verband? Al zolang ik mijn man ken, wordt hij geplaagd door hoofdpijn. Niet alleen een beetje zeurend, maar echt vaak knallende hoofdpijn. Zo erg dat hij zich soms geen raad weet. Soms ook is het migraine, compleet met overgeven. Dat is vooral na drukte of veel stress. Als de drukte wat langer achter elkaar duurt, kun je er op wachten dat de migraine komt. Na een verjaardag is hij ‘s nachts vaak letterlijk ziek. De ‘gewone’ zeurende of knallende hoofdpijn is er bijna dagelijks. Soms eens een dag niet, maar deze hoofdpijnloze dagen zijn in de minderheid.

Ik begrijp hoe de prikkelverwerking bij m’n man met autisme werkt en ik begrijp meestal ook waardoor overprikkeling komt. Ik zie het zelfs vaak eerder bij hem dan dat hij het bij zichzelf opmerkt. Je ziet z’n hoofd vollopen. Hij wordt dan kortaangebonden en onrustig en kan niets meer verdragen. Beter dan dit kan ik het als partner niet omschrijven.