Een vooroordeel wat onder veel mensen heerst, is dat autisme en empathie niet samen kunnen gaan. Ook onder partners van iemand met autisme is dit een veelgehoorde bewering. Als de partner niet snel genoeg of niet passend genoeg reageert, wordt dat makkelijk als niet-empathisch, niet-meelevend en soms zelfs als egoïstisch omschreven. Ik herken mijn eigen man totaal niet in egoïsme en hij is juist zeer meelevend, toch begrijp ik wel waar het vooroordeel vandaan komt. Let wel, ik vind het dus een VOORoordeel. Autisme en empathie gaan wat mij betreft absoluut samen.

Een groot verschil tussen m’n man en mij is de manier waarop onze breinen werken. We hebben het beste met elkaar voor, maar daarbij moeten we het wel ieder met een anders werkend brein doen. Dat zorgt ondanks al onze goede bedoelingen regelmatig voor miscommunicatie.

Zo’n beetje maandelijks organiseer ik een meeting. De ene maand is dat voor partners van iemand met autisme, de andere maand voor koppels. Tijdens afgelopen koppelmeeting werden zoals altijd mooie gesprekken gevoerd en veel ervaringen gedeeld. Eén gesprek zette me extra aan het denken.

De diagnose van mijn man kwam in 2006.  De hulpverlener waarschuwde ons dat we in een rouwperiode terecht gingen komen. We lachten erom. Rouw? Doe niet zo gek. Wisten wij veel...

Gaslighting, ik had er nog nooit van gehoord. Omdat ik op internet de link met autistische partners voorbij zag komen, werd ik nieuwsgierig en heb ik het opgezocht. Google leerde me ‘Gaslighting is een vorm van psychologische manipulatie, met als doel mensen zich mentaal totaal ontredderd te laten voelen en te laten twijfelen aan het eigen gezonde verstand’.

Heeft je partner autisme en zou je het fijn vinden om daarover op Facebook op een opbouwende en respectvolle manier te praten met andere partners-van? Als de sfeer en insteek van mijn blogs bij je passen, dan is de partnergroep MIJN PARTNER HEEFT AUTISME misschien iets voor je.

Hoe fijn kan het zijn om te delen met mensen die begrijpen wat je bedoelt. Mensen die zonder te oordelen snappen waar je het over hebt, of als ze het niet herkennen, evengoed niet oordelen. Mensen die je niet met meewarige blikken aankijken of dingen zeggen als “Ach, iedereen heeft wel een beetje autisme” of “Heeft je partner autisme? Dan kun je beter maken dat je wegkomt”. Het wordt helaas zo makkelijk gezegd… Als je dit soort opmerkingen maar vaak genoeg hoort, dan laat je het vanzelf om nog iets tegen iemand te vertellen. Relaties waarin autisme speelt, zijn vaak niet probleemloos, het is dus juist belangrijk om ergens te kunnen praten.

Soms kom ik het advies tegen dat je met een partner met autisme maar geen kinderen moet proberen te krijgen. Ik vind het vreselijk als ik dat zo kort door de bocht zie staan op internet. Niet alleen op internet, ook in het dagelijks leven krijgen mensen dit te horen. Waar ligt een grens en wanneer is het dan wel verantwoord? Ik vraag het me werkelijk af…

Het was mei 2005. Ik weet het nog zo precies, omdat die bewuste middag de start was van het (autisme-)onderzoek voor onze zoon. Deze maand werden ook onze nieuwe kozijnen en buitendeuren geplaatst, waardoor het huis van beneden tot op zolder overhoop had gelegen. Erg druk en nog niet wetend van het autisme van m’n man, dus daar ook nog geen rekening mee houdend.

Uit welk nest kom je? En andere factoren die mijns inziens een rol spelen of een relatie kans van slagen heeft of niet.

Veel mensen met fysieke of mentale klachten hebben beperkte energie. Christine Miserandino van de website butyoudontlooksick bedacht de lepeltheorie, waarmee inzichtelijk gemaakt kan worden hoe belangrijk het is om je energie over een dag te verdelen. Vooral belangrijk dus als de bron niet onuitputtelijk is. Ik zie bij mijn man met autisme ook het belang van goed doseren, op is echt op.

Zijn brein werkt anders dan het mijne. Net als dat door een lichamelijke beperking zijn benen anders werken dan de mijne. Ik denk anders en ik loop anders. Dat hij anders liep had ik al vlot door toen we elkaar in 1986 leerden kennen. Dat hij anders dacht viel minder op en, ach, die bijzondere kijk die hij soms op dingen had maakte hem ook tot wie hij was. Geen idee dat het 20 jaar later een naam zou krijgen.