Vind jij dat je altijd sterk moet zijn en dat je de wereld op je schouders moeten kunnen dragen? Dan ga je waarschijnlijk regelmatig over je eigen grenzen heen. Als je constant in de zorg- of overleefmodus staat en je niet naar je eigen lichaam luistert, dan komt vroeg of laat het moment dat het niet meer lukt. Het moment dat je instort, samen met al je goede bedoelingen…

Hoe fijn kan het zijn om te delen met mensen die begrijpen wat je bedoelt. Mensen die zonder te oordelen snappen waar je het over hebt, of als ze het niet herkennen, evengoed niet oordelen. Mensen die je niet met meewarige blikken aankijken of dingen zeggen als “Ach, iedereen heeft wel een beetje autisme” of “Heeft je partner autisme? Dan kun je beter maken dat je wegkomt”. Het wordt helaas zo makkelijk gezegd… Als je dit soort opmerkingen maar vaak genoeg hoort, dan laat je het vanzelf om nog iets tegen iemand te vertellen. Relaties waarin autisme speelt, zijn vaak niet probleemloos, het is dus juist belangrijk om ergens te kunnen praten.

Jaren geleden paste ik me aan alles en iedereen aan. Ik had mezelf ongemerkt op één van de laatste plekken gezet om rekening mee te houden. Dat schopte me op een bepaald moment volledig onderuit. Hoe ik probeer te voorkomen dat ik opnieuw zo ver wegzak beschrijf ik in deze blog. Misschien kun je er iets mee en helpt het je om een eerste stapje terug naar jezelf te zetten. Jij doet er namelijk toe!

Elkaar accepteren, met autisme of met wat dan ook, zou zonder voorwaarden moeten zijn. Pas dan is er échte acceptatie. Zoiets schreef ik een tijdje terug. En dat vind ik ook nog steeds. Toch zit daar wel een máár aan. Acceptatie van een ander mag nooit ten koste gaan van JOU. Als je voor acceptatie van de ander over al je eigen grenzen moet gaan, vergeet je jezelf te accepteren. Als je daardoor jezelf kwijtraakt, houd je dat waarschijnlijk niet lang vol. Een gezonde balans hierin vinden is belangrijk.

Op internet zie je deze term regelmatig in combinatie met autisme voorbijkomen. En dan vooral in combinatie met de partner van iemand met autisme. Kort gezegd komt het Cassandra-effect er op neer dat iemand zich niet gehoord, gezien en geloofd voelt door de omgeving en daardoor (lichamelijke) klachten krijgt of zich eenzaam gaat voelen. Vaak ook wordt de oorzaak als dingen niet lekker gaan bij jou gelegd, terwijl je weet dat dat niet klopt. De omgeving wijst jou aan. Jij bent de schuldige. Jouw kant van het verhaal wordt niet geloofd.

Met een beetje creativiteit bedachten we een mooie oplossing. In gezinnen waar de spanning af en toe oploopt, is het hebben van een eigen plekje heel fijn. Voor alle gezinsleden. Je even terug kunnen trekken, is soms echt nodig om weer tot jezelf te komen. Ik kreeg het advies voor zo’n eigen plekje van een therapeut, en direct daarna zijn m’n man en ik gaan brainstormen en gaan meten.

Ik heb dit geschreven vanuit mijn eigen ervaring, vanuit het perspectief van partner en moeder van iemand met autisme. Dit gaat natuurlijk ook op als je zelf autisme hebt. En misschien nog wel meer. Ieder mens past zich binnen bepaalde grenzen aan aan een ander, maar verander je TE veel, doe je jezelf dan niet enorm tekort...?