Elkaar accepteren, met autisme of met wat dan ook, zou zonder voorwaarden moeten zijn. Pas dan is er échte acceptatie. Zoiets schreef ik een tijdje terug. En dat vind ik ook nog steeds. Toch zit daar wel een máár aan. Acceptatie van een ander mag nooit ten koste gaan van JOU. Als je voor acceptatie van de ander over al je eigen grenzen moet gaan, vergeet je jezelf te accepteren. Als je daardoor jezelf kwijtraakt, houd je dat waarschijnlijk niet lang vol. Een gezonde balans hierin vinden is belangrijk.
Niemand zou zichzelf opzij hoeven zetten voor de ander. Waarmee ik niet bedoel dat je niet naar elkaar toe verandert en groeit, maar wel dat je sámen naar elkaar toe beweegt en ergens in het midden samenkomt. Pas dus niet alleen goed op de ander, maar ook op JOU. Dat geldt voor partners met en partners zonder autisme en voor iedereen. Je kunt een ander pas aanvaarden en accepteren zoals ‘ie is, als je ook jezelf respecteert en accepteert.
Een reminder om ook lief voor jezelf te zijn!
-Jolanda Hoenjet-de Jong-