De meeste mensen willen het autisme van een ander best proberen te begrijpen en het accepteren. Tot op bepaalde hoogte. Tot datzelfde autisme zich tegen hen keert of mensen hinder van het autisme van die ander hebben. Begrip en acceptatie blijken dan vaak toch niet zo vanzelfsprekend, terwijl juist dan begrip zo hard nodig is. Zo hard nodig is om de persoon met autisme te accepteren, mét zijn of haar autisme. Te begrijpen waarom juist dan dat gebeurt.
Het is lastig om je eigen gevoel opzij te zetten als je je gekwetst voelt door je autistische partner, vriend of wie dan ook. Het is lastig om je dan bewust te blijven van het autisme. Je voelt je wellicht boos of teleurgesteld, alleen of onbegrepen. Ik denk dat de kans groot is dat ook de ander met autisme zich zo voelt. Ook alleen en onbegrepen. Als je je dan bewust probeert te zijn dat iets wellicht door het autisme komt, helpt dat jullie beiden. Jij voelt je dan hopelijk niet boos, want je kunt het plaatsen, de persoon met autisme raakt niet verder overprikkeld omdat je hem of haar niet begrijpt.
Overigens, deze acceptatie houdt voor mij niet in dat autisme voor alles wat gebeurt een excuus is, maar een verklaring is het eigenlijk altijd wel. Autisme is er altijd, dat kan niet uitgezet worden als het even niet zo uitkomt. De échte onvoorwaardelijke acceptatie is zo belangrijk in relatie tot elkaar. Of dat nu in relatie is met een partner, een goede vriend, je kind of je tante met autisme, elkaar accepteren zou de basis moeten zijn. En dan dus écht accepteren, ook als de ander autisme heeft.
-Jolanda Hoenjet-de Jong-