Ik zat vanmorgen met m’n iPad in de voortuin wat te schrijven voor de groepen die ik beheer. Een groepsomschrijving aanpassen, ledencontact, dat soort dingen. M’n man was in de achtertuin bezig met het veranderen van onze overkapping. Naar Gamma, sjouwen, planken zagen. Het spierballenwerk dus.

Valentijnsdag in huize Hoenjet, ik kan er kort over zijn, we doen er niets aan. Toch kreeg ik vanmorgen een geweldige herinnering van Facebook voorgeschoteld van 4 jaar geleden. Ik maakte er deze blog van.

Gistermiddag wandelde ik buiten met onze hond. Nou ja, wandelde... ik liep half hard omdat het ging regenen. Stom, stom, maar dat besef kwam te laat. De hond liep aan de lange lijn achter me aan, alleen koos ze precies de andere kant van het paaltje dan ik koos. Gevolg, met een ruk werd ik achteruit getrokken en smakte ik met m’n linkerkant keihard op de straat. M’n zoon was erbij, hielp me omhoog en stelde voor om naar huis te bellen dat papa ons kwam halen. Dat hoefde niet, ik kon die 5 minuten naar huis wel lopen. Alles deed zeer, maar ik kon m’n ledematen nog allemaal bewegen. Wel had ik een bloedende vinger en een zeiknatte broek. Toen we thuis kwamen zag die bloedende vinger er veel heftiger uit dan het werkelijk was, dus m’n man schrok heel erg.

Zeggen jullie dat eenvoudige woordje nog weleens tegen elkaar? Een simpel “Dankjewel” voor dat kopje koffie, voor de jas die opgehouden wordt, een deur die opengedaan wordt? Voor die simpele dingen die je misschien inmiddels wel voor heel gewoon aanneemt? Gisteren werd ik me hier weer even extra van bewust. Dat als een partner iets voor je doet dat bijna als vanzelfsprekend gezien wordt, maar dat het dat echt niet altijd is. In het kort. Wij zijn ruim 34 jaar samen. M’n man kreeg in 2006 zijn diagnose autisme.

Zomaar een moment op een maandagochtend in huize Hoenjet. Ik had de badkamer schoongemaakt, was daardoor moe en had zin in koffie. M’n man zat op zolder achter de computer.

Mijn oude horloge was aan vervanging toe, dus keken we al langer hier en daar in etalages of we iets voor me vonden. Ik had bij de juwelier in de buurt wel iets zien liggen wat me beviel. Bovendien had hij opruiming, dus dat was mooi meegenomen. Omdat ik een twijfelaar ben, schoof ik het moment van kopen toch steeds voor me uit. Tot vorige week. Aan het eind van de middag, eigenlijk tegen de tijd dat ik ongeveer zou gaan koken, zei ik dat ik nog even naar de juwelier zou gaan. M’n man sloot meteen de computer af en ging spontaan met me mee. Uit zichzelf, want ik had ook alleen kunnen gaan. Ik wist tenslotte welke ik wilde. Tot we naar binnen gingen en we nog veel meer keus kregen.

Zaterdagochtend had mijn man (met autisme) een afspraak buiten de deur. Ik stond er niet bij stil dat hij de auto nodig had, dus ik zei dat ik even naar een edelsteenwinkel in de buurt wilde rijden om een mooie edelsteen voor mijn jarige nichtje te kopen. Ze werd die dag 10 en houdt net als tante Jo van steentjes, dus ik vond het een bijzondere dag om iets extra moois te geven. Maar ja, we hebben maar 1 auto, die had m'n man nodig. Ik zei dat het geen probleem was. Ik besefte dat ik er eerder over na had moeten denken. Dan maar geen extra cadeautje.