Mijn oude horloge was aan vervanging toe, dus keken we al langer hier en daar in etalages of we iets voor me vonden. Ik had bij de juwelier in de buurt wel iets zien liggen wat me beviel. Bovendien had hij opruiming, dus dat was mooi meegenomen. Omdat ik een twijfelaar ben, schoof ik het moment van kopen toch steeds voor me uit. Tot vorige week. Aan het eind van de middag, eigenlijk tegen de tijd dat ik ongeveer zou gaan koken, zei ik dat ik nog even naar de juwelier zou gaan. M’n man sloot meteen de computer af en ging spontaan met me mee. Uit zichzelf, want ik had ook alleen kunnen gaan. Ik wist tenslotte welke ik wilde. Tot we naar binnen gingen en we nog veel meer keus kregen.
Mijn nieuwe horloge moest aan een aantal voorwaarden voldoen. Het moest degelijk zijn, want ik wil er een poosje mee vooruit kunnen. Daarnaast moest het goed af te lezen zijn omdat ik iets aan m’n ogen heb waardoor focussen meer moeite kost. In ieder geval dus iets met cijfertjes in plaats van streepjes. Als je er op let, zijn er niet eens zoveel wijzerplaten met cijfers, dus dat scheelde al een hoop keus. Verder wilde ik ook dat het glas wat sterker was in verband met het voorkomen van krassen. En ik wilde liefst een stalen band. Een duidelijke wensenlijst dus.
Een aantal modellen die aan mijn eisen voldeden, inclusief dat horloge waar ik voor ging, lagen voor ons op tafel. De juwelier gaf advies, ik paste, ik bekeek prijskaartjes en mijn man dacht en keek met me mee. Ik twijfelde, maar uiteindelijk trok m’n man me over de streep. We vonden samen mijn nieuwe klokje. Een iets duurdere dan de bedoeling was, maar vooruit.
Eigenlijk wilde mijn man ook wel kijken voor een horloge. Hij droeg er zelden eentje, maar daar wilde hij misschien wel verandering in brengen. In de tijd dat de juwelier mijn horlogebandje op maat maakte, deed hij een rondje winkel voor zichzelf en ik keek met hem mee. Niet met de gedachte dat hij inderdaad een horloge zou kopen, maar meer om de wachttijd vol te maken. We keken wel, maar zochten niet bewust. Tot mijn oog heel toevallig viel op het herenmodel van het klokje dat we voor mij kochten. Ik riep hem erbij. We keken elkaar aan, lachten naar elkaar, en de knoop was snel doorgehakt. Spontaan in de winkel maakten we de keus om beide horloges te kopen. De juwelier pakte het uit de vitrine, m’n man paste, en een uur nadat we binnen kwamen, liepen we totaal onverwacht 2 horloges rijker naar buiten.
Of al die onverwachte wendingen nog niet genoeg waren, besloten we de geplande maaltijd te wijzigen. Ik vond het inmiddels te laat om uitgebreid te koken. Dus ook de Appie nog even in om iets gemakkelijkers te halen. Hoewel veel mensen met autisme niet tegen onverwachte dingen kunnen, prijs ik me gelukkig met mijn man. Hij kan hier meestal goed mee omgaan. Mits rustig en niet teveel mensen er omheen, want dan ligt het iets anders.
We zijn allebei superblij met ons klokje. Dat we samen hetzelfde model dragen, maakt het speciaal voor ons. Zolang we zulke financiële fratsen niet iedere maand uithalen, kan dit gelukkig heel af en toe ook. Toen ik later thuis een foto van onze polsen maakte, viel me pas op dat zelfs de secondewijzers zo goed als synchroon lopen. Ze horen bij elkaar. En wij horen bij elkaar. Je bent tenslotte een setje of je bent het niet...
-Jolanda Hoenjet-de Jong