Onze weg van diagnose naar acceptatie en onvoorwaardelijke verbondenheid

Zijn brein werkt anders dan het mijne, net als dat door een lichamelijke beperking zijn benen anders werken dan de mijne. Ik denk anders en ik loop anders. Dat hij anders liep had ik al vlot door toen we elkaar in 1986 leerden kennen, dat hij anders dacht viel in het begin minder op. Later wel, naarmate we samen verder kwamen. Maar ach, de bijzondere kijk die hij soms op dingen had, maakte hem ook tot wie hij was. Geen idee dat het 20 jaar later een naam zou krijgen. Autisme.

Lees meer »

Slachtofferrol

De eerste jaren na de diagnose (2006) zocht ik voor alles wat gebeurde de oorzaak bij het autisme. Terugkijkend zat ik vreselijk in de slachtofferrol. Ik zag de persoon die m’n man was niet meer, ik zag alleen het woord AUTISME in grote letters op zijn voorhoofd staan. Gaf het autisme de schuld van alles wat gebeurde. Ik ging er als partner echt onder gebukt. Tenminste, dat was wat ik mezelf had aangepraat en wat ik overal om me heen bevestigd kreeg. Ik las en hoorde dat je met een autistische partner niet samen kon leven.

Lees meer »