LET OP, triggerwaarschuwing! Dit gaat over suïcide! Wil je hier niet over lezen, sla dit dan over.

HOE GAAT HET MET JE? De basis voor dit stuk schreef ik in 2016. Het heeft toen tijdelijk op m’n persoonlijke tijdlijn gestaan, maar uit onzekerheid verwijderde ik het 2 weken later weer. Inmiddels ben ik dus 5 jaar verder. Omdat ik denk dat hier heel herkenbare dingen in staan, heb ik het herschreven en deel ik het nu graag als blog.

Een relatie moet je blijven smeren, dan loopt de motor het best. Dat geldt voor ieder motorblok en in iedere relatie. De olie is om goed voor jezelf en elkaar te zorgen en naar elkaar te luisteren. Écht luisteren, niet invullen. En blijven praten. Al kan praten soms wat lastiger zijn als een partner autisme heeft…

Ik zat vanmorgen met m’n iPad in de voortuin wat te schrijven voor de groepen die ik beheer. Een groepsomschrijving aanpassen, ledencontact, dat soort dingen. M’n man was in de achtertuin bezig met het veranderen van onze overkapping. Naar Gamma, sjouwen, planken zagen. Het spierballenwerk dus.

“Nee!”. Later toch “Ja”. Of “Zeur niet zo”. Een blog over het (onbewust) inbouwen van schakeltijd bij autisme.

Al jaren lees ik mee op verschillende online platforms rondom autisme, en al jaren kom ik tegen dat soms wel erg snel gezegd wordt dat je beter kunt scheiden als je partner autisme heeft. Als iemand tips vraagt of vertelt dat het wat lastig gaat, dan is de eerste reactie helaas vaak “Het verandert nooit, dit probleem blijft”, soms zelfs dus gevolgd door “Kies voor jezelf en vertrek”. Mensen reageren vanuit hun eigen ervaring en pijn, dat kan ik nog wel begrijpen. Hoewel je er natuurlijk nooit van uit kunt gaan dat wat voor jou geldt ook voor een ander geldt. We zijn tenslotte allemaal unieke personen, of je nou autisme hebt of niet.

Het UWV. Voor veel mensen klinkt het niet als iets waar je met plezier naartoe gaat. De gedachten aan het UWV en de angst voor een herkeuring hebben mij persoonlijk jarenlang beziggehouden. Zowel voor m’n man als ook voor mijzelf. Stress. Bang voor dé envelop met uitnodiging in de bus. De kriebels had ik ervan. Zo bang dat een keuringsarts het niet zou begrijpen. Dat je daar zit, je hele verhaal vertelt en dan tegen een muur van onbegrip zou aanlopen. Onmacht en frustratie zou voelen en er niets tegen kon doen.

Autisme en sociale interactie. Vaak wordt verondersteld dat dat niet samengaat. Ik deel hierbij een klein voorbeeld van vanmorgen, om te laten zien dat deze aanname niet altijd en niet voor iedereen opgaat.

Communicatie kan soms wat lastiger zijn als je partner autisme heeft. Ik schreef deze blog in de hoop dat de tips die ons helpen ook voor jullie een opstapje naar betere communicatie kunnen zijn.

Best vaak lees ik dat de partner zonder autisme vindt dat de autistische partner zo veranderde na samenwonen, trouwen of kinderen krijgen. Ik vraag me af, veranderen we niet allemaal bij stappen in de relatie? En überhaupt in het leven en bij ouder worden? Ik ben nu, als 50-plusser zonder autisme, ook niet meer de moppentappende flapuit die ik was toen we elkaar op ons 18e ontmoetten. En zeer waarschijnlijk ben ik in de loop der jaren zelf ook anders naar m’n man gaan kijken. Mijn eigen verwachting werd en wordt anders.