LET OP, triggerwaarschuwing! Dit gaat over suïcide! Wil je hier niet over lezen, sla dit dan over.
Vaker schreef ik er zijdelings over, nu dan toch een apart stuk over onze kopjes koffie bij de Hema en waar deze gewoonte vandaan komt.
Als ik lees dat mensen het lastig vinden om met elkaar te praten of dat stellen niets leuks meer samen doen, dan opper ik weleens om samen ergens een bakkie te gaan doen. Je bent er een uurtje uit en het kost geen bergen met geld. Bovendien merk ik dat wij op een rustige manier belangrijke of lastige gesprekken kunnen voeren achter ons bakkie koffie. In een restaurant zul je tenslotte beiden je emoties het liefst onder controle willen houden. Als ik deze tip geef, loop ik nogal eens tegen lacherige reacties aan. “Daar heb je haar weer met d’r koffie en d’r Hema...” Er zit echter iets heel ingrijpends achter deze tip.
Ik plaats deze zeer persoonlijke blog uiteraard in overleg met m’n man. Hij vindt het goed dat dit openbaar gedeeld wordt. We hopen dat het voor iemand anders misschien kan helpen te voorkomen dat het zo ver komt.
Oktober 2014 werd mijn man geopereerd. Hij kreeg een nieuwe heup, maar het herstel verliep niet zoals de bedoeling was. Hij had veel pijn en hij slikte daarom langdurig verschillende soorten zware pijnstillers. Niet alle soorten tegelijk, het was een kwestie van zoeken naar wat het beste werkte. Daarnaast slikte hij een middel om zijn emotionele uitschieters wat te temperen. Emotionele uitschieters die door zijn autisme veroorzaakt werden. Dat slikte hij al langere tijd. Geen arts en geen apotheker bij wie de combinatie aan medicijnen een belletje deed rinkelen. En ook wij legden geen verband toen het psychisch plots veel slechter met hem ging. Dat het zo slecht ging werd door de dokters eigenlijk gewijd aan zijn lichamelijke pijn. Zo onterecht, maar dat bleek helaas pas achteraf...
Het gebeurde op 28 juni 2015. Een dag die nooit meer uit mijn geheugen gaat. Het was op een zondagmiddag.
Al maanden eerder trok hij aan de bel bij de hulpverlening omdat het niet goed met hem ging. Hij kreeg te horen dat er 2 jaar wachttijd was. 2 Jaar…! Er was weinig andere keus dan maar door te modderen. Hadden we toen geweten dat het zó heftig was, hadden we natuurlijk andere stappen gezet.
Die zondagmiddag werd het opeens zwart in zijn hoofd en kreeg hij kortsluiting. Er waren die dag al wat onverwachte dingen voorgevallen en ook op dat moment was ergens onduidelijkheid over. Hij stond op, liep naar de keuken en slikte een handvol zware pijnstillers. Hoe hard ik ook wilde en probeerde, ik was niet in staat hem op enige manier tegen te houden. Hij was volledig geblokkeerd, denderde blind door en ging vervolgens naar boven voor meer. Ik kon niets beginnen. Heb op de trap letterlijk aan hem gehangen, zonder resultaat…
Ik greep boven uiteraard wel de telefoon en belde 112. Ik deed in al m’n stress iets niet goed en raakte de mevrouw aan de andere kant kwijt. De hele telefoon leek het niet meer te doen. Als een gek naar beneden om mijn mobiel te halen. Opnieuw gebeld. Met in de ene hand mijn telefoon en in de andere de klink van de badkamerdeur om te voorkomen dat deze op slot gedraaid werd. Binnen no time stond er een ambulancemotor voor de deur. M’n man zat op de rand van het bad. Totaal ontredderd. De broeder heeft van alles gevraagd en is het RIVM gaan bellen om te checken of zijn maag leeggehaald moest worden. Dat bleek raadzaam, dus werd er een ambulance gestuurd. Met gillende sirenes werden we naar het ziekenhuis gereden, waar m’n man werd opgenomen. Er was net iets teveel tijd verstreken, waardoor de maag leeghalen niet zinvol meer was. In plaats daarvan kreeg hij één of ander viezig goedje om te drinken.
De volgende dag werd in overleg besloten dat hij binnen de ggz een opname kreeg. Ik reed hem zelf van het ziekenhuis naar die opnameplek, doodsbang dat hij onderweg uit de auto zou springen. Hij was nog steeds ‘ver heen’ en absoluut niet helder. Enge rit dus. We konden ook met de ambulance gebracht worden, maar omdat het maar een paar minuten rijden was, dacht ik dat ik dat zelf wel kon. Ik kon dat ook, maar wel met de bibbers in m’n lijf. Het was m’n verjaardag en hij had er geen idee van…
Weer een dag later bleek dat hij niet op de voor hem juiste plek zat. Hij leek er juist verder weg te zakken. Na overleg, nog meer overleg, en nog meer overleg werd uiteindelijk besloten dat hij mee naar huis mocht. Uiteraard onder zeer strikte voorwaarden en afspraken. We waren in die paar dagen verschillende artsen en psychiaters verder, maar nog nergens rinkelde er bij ook maar íemand een belletje.
Samen thuis kwamen we beiden weer wat tot rust.
Het bewuste belletje rinkelde ineens zomaar bij mij toen we een dag of wat later buiten liepen. “Begonnen jouw klachten niet vlak nadat je je nieuwe pijnstiller ging gebruiken?” We telden terug, en inderdaad, dat kwam overeen. We besloten toen eigenhandig dat hij met die pijnstiller zou stoppen. En echt, na anderhalve dag werd het weer licht in zijn hoofd. Al na anderhalve dag! Zo bizar, zo bijzonder hoe dat ging.
Een invallende psychiater waar we een spoedafspraak kregen, verwoordde het als volgt. Morfine-achtige pijnstillers in combinatie met zijn antidepressivum én in combinatie met zijn kwetsbare brein konden er inderdaad voor zorgen dat het pikzwart werd in zijn hoofd. Dat er letterlijk kortsluiting ontstond. Zij omschreef autisme als kwetsbaar brein, dat is me bijgebleven. Waarschijnlijk bedoelde ze dat overprikkeling bij autisme kwetsbaar maakt.
Zijn suïcidepoging was dus overduidelijk een direct gevolg van medicijngebruik en een persoonlijke overgevoeligheid voor de combinatie van middelen. Al was zijn poging niet vanuit een nuchtere doodswens, het blijft heftig. Ook na 6 jaar. Stel dat ik niet thuis was geweest…
Let alsjeblieft op als je verschillende middelen tegelijk slikt. Houd in de gaten hoe je reageert, of hoe iemand in je omgeving reageert, en trek aan de bel als je veranderingen opmerkt waar je je zorgen over maakt. Laat je anderzijds hier ook niet bang door maken, want medicatie voorkomt soms ook juist zo’n zwart gat. Probeer alert te zijn, dat is wat ik bedoel.
Ik heb alles gemeld bij apotheek, huisarts, ziekenhuis, overal. Overal staat nu de melding dat morfine niet zomaar bij hem gebruikt kan worden. Ook bij het Lareb heb ik een melding van deze heftige bijwerking gemaakt.
Al werd het weer licht in zijn hoofd, we hadden nog wel wat voor de boeg om dit te verwerken en weer vol vertrouwen naar de toekomst te kunnen en durven kijken. Om samen verder uit dat donkere dal te klauteren, trokken we eropuit. We wilden en konden niet tussen onze 4 muren binnen blijven zitten. Zo ontdekten we de kopjes koffie bij de Hema. Iedere dag liepen we door het park naar het winkelcentrum, dronken een bakkie, deden een boodschap en wandelden weer terug. Dit heeft ons enorm geholpen er met elkaar weer bovenop te komen. Bij de Hema voerden we samen mooie gesprekken, maakten we nieuwe plannen en maakten we contact met andere mensen. Wat hadden we dat toen hard nodig. Gewoon even een praatje met iemand anders, over niets bijzonders. Over andere dingen dan die we hadden meegemaakt. Even uit onze cirkel.
Het werd eigenlijk vanzelf een vaste gewoonte die we jarenlang in ere hielden. Tot de Coronamaatregelen zaten we dan ook vele dagen per week even tussendoor een uurtje bij de Hema of bij één van de tuincentra in de buurt. Een rondje snuffelen tussen plantjes en dan heerlijk in het tuincafé aan de koffie. Soms zaten we zwijgend tegenover elkaar, soms praatten we samen en soms lazen we beiden op onze telefoons het nieuws, maar wat we ook deden, het was echt een moment waarin we alleen maar hoefden te ZIJN. Momenten waarin verder niets moest. Rust. Wij.
We zijn regelmatig uitgelachen of becommentarieerd. “Zitten jullie alwéér ergens aan de koffie?” Ja! Het trok ons letterlijk uit de negatieve spiraal en het voorkwam dat we daarin terugzakten. Een opmerking die me ook nog bijstaat: “Gezellig hoor, zitten jullie samen aan de koffie en dan liggen er 2 telefoons tussen jullie in”. Werkelijk, waar bemoeit een vreemde zich mee. Mensen moesten eens weten…
We dachten dat we het enorm zouden missen toen de Coronamaatregelen ingevoerd werden, maar wonderwel hebben we ons hierop aan weten te passen door thuis onze koffiemomentjes samen te creëren. Nu veel maatregelen los worden gelaten, vinden we vast een mooie tussenweg. Deze wij-momentjes laten we in geen geval meer los. Thuis of elders.
Met mega veel respect voor mijn lieve man dat ik dit hier mag delen ❤️
-Jolanda Hoenjet-de Jong-
Hopelijk totaal overbodige info, maar er bestaan hulplijnen waar je terecht kunt als je met vragen over zelfmoord zit of als je je zorgen om iemand maakt. Bel voor Nederland 0800-0113 of 113, voor België 1813. Ook kun je de luisterlijn bellen of mailen als je je verhaal kwijt wilt. Op internet vind je de gegevens. Blijf er niet alleen mee zitten! Als je nú in nood bent, bel dan alsjeblieft meteen 112!