Ik schrijf over wat wij als koppel in het dagelijks leven tegenkomen, maar ook over waar ik als partner van iemand met autisme tegen aanloop. Veel blogs zijn dus erg persoonlijk, sommige andere blogs zijn wat algemener. Soms gaat het over iets kleins, een andere keer over iets groots. Onderwerpen zijn leuk of grappig, maar het kan ook gaan over lastige situaties of over problemen die we tegenkomen. Van alles wat dus.

Alle verhalen zijn echt en zijn gebaseerd op mijn eigen persoonlijke ervaringen. Nergens wordt gerefereerd aan iemand anders, tenzij duidelijk vermeld. Soms lees ik ergens iets waarvan ik denk dat het een mooi verhaal is om te delen, dan vraag ik daar expliciet toestemming voor. Of iemand benadert mij met de vraag of ik er iets over wil schrijven. Ik zal nooit zonder overleg iets van iemand anders gebruiken. Overeenkomsten met jouw eigen situatie kunnen natuurlijk altijd voorkomen omdat het verhalen uit het gewone alledaagse leven met autisme zijn. Dat is dan puur toeval. Veel stellen lopen nou eenmaal vaak tegen eenzelfde soort obstakels aan.

Ieder persoon is uniek, iedere combinatie van personen is nog unieker. Dat maakt dat dé waarheid of dé beste methode niet bestaat. Toch hoop ik wel dat je hier een stukje her- en erkenning van je eigen situatie kunt vinden. In de buitenwereld vind je vaak niet het begrip waar je behoefte aan hebt, terwijl een stukje steun juist zo belangrijk is.

Alles wat tussen mensen speelt is een wisselwerking en een samenwerking. Niet alles wat in een relatie voorvalt ligt enkel aan autisme. Sinds ik dat voor mezelf inzie, gaat het bij ons thuis zoveel beter. Ik probeer mede vanuit dat stukje zelfreflectie ook die andere kant in mijn verhalen te laten zien.

Ik gebruik thuis vaak de stoplichtmethode. Hierbij is groen redelijk ontspannen, loopt het bij oranje vol en is code rood echte overprikkeling. En daar kun je nog code zwart aan toevoegen, een meltdown. Deze methode benoem ik ook regelmatig in de stukjes die ik schrijf. Het geeft aan in welke fase iets gebeurde of gezegd werd.

Ik ben niet medisch geschoold en niet opgeleid tot therapeut. Mijn stukjes zijn geschreven vanuit mijn gevoel en mijn ervaringen én met respect voor mensen met autisme en hun omgeving.

Mensen met autisme of autisten, ik gebruik het door elkaar. Nergens wordt autist als scheldwoord bedoeld. Zo voelde dat voorheen wel voor mij. Ik lette erg goed op om het vooral heel correct over mensen met autisme te hebben. Ook in de hulpverlening werd er steeds op gewezen om het vooral over mensen met autisme te hebben. Dat ik toch meer en meer beide gebruik, is omdat veel autisten zelf er de voorkeur aan geven om zich autist te noemen, en ik kan me goed voorstellen waarom dat is. Vandaar. Als je het toch liever over mensen met autisme hebt, dan begrijp ik dat ook. Of ik nu het misschien verantwoorder iemand met autisme schrijf of kortweg autist, ik zal het altijd met respect naar de persoon bedoelen. Ik hoop dan ook niemand voor het hoofd te stoten met het ene of juist met het andere.